آن چه در لبنان گذشت، مانور بصیرت بود. لبنانی ها نیک
دریافته اند منتهای نگاه نظام اسلامی، فراتر از منافع فرد، حزب یا یک کشور است و
استقبال، نشان از آن داشت که این محدود به شیعه یا مسلمان لبنان نمی شود. بسیاری
از آنان که به استقبال آمده بودند، ریشه ی این نگاه بلند و رمز این شجاعت و استقامت
را دریافته اند. چنان چه استقبال از رئیس جمهور پیشین نیز، با وجود مواضع محافظه
کارانه، پرشور بود. مستقبلین با عکس هایشان، حقانیت آرمان های حکومت تحت ولایت
فقیه را فریاد می زدند. که رایحه ی نفس های امام خامنه ای را در وجود شما استشمام
می کنم(1). که ای فرزند امام راحل، سلامم را به «سیدالقائد» برسان.(2)
این استقبال عظیم مردم یک کشور، از رئیس جمهور یک کشور دیگر
تعجب بسیاری را برانگیخته است. رابطه ی ایران و لبنان، تجلی اتحادی ست که بر مبنای
اسلام ناب پدید آمده است. پیوندی که غربیان را این چنین به حیرت وامی دارد که تیتر
بزنند «احمدی نژاد مثل یک قهرمان وارد لبنان شد»(3) و روزنامه ی فرانسوی «اکسپرس»
می نویسد «قرن 21 که قرار بود دوران غلبه لیبرالیسم و ارزش های غربی باشد، وضعیتی
غیرمترقبه پیدا کرده و اسلام تبدیل به چالش بزرگ در برابر غرب شده است». بله. ایران
از آن زمان که با نفحه ی پیر جمارانی زنده شد، حساب و کتاب های دنیاپرستان را به
هم می ریزد. و به راستی که این جلوه ای از تحقق وعده های امام روح الله است برای
تشکیل جبهه ی جهانی مقاومت، به پرچمداری ایران.
عظمت این اتفاق را آن رزمنده ی حزب الله می فهمد که در
جریان استقبال ضاحیه، گلوله ی عمل نکرده ی یک ضدهوایی، سینه اش را شکافته بود و
چند دقیقه بعد در حالی که احساس می کرد رو به بی هوشی می رود، تلاش کرد به آرامی
از میان جمعیت بیرون برود و... اطرافیان متوجه ماجرا شده بودند و با مشاهده ی رگه
های خون که روی پیراهنش دویده بود او را به بیمارستان رسانده بودند و خوشبختانه مداوا
شده بود. وقتی پرسیدند چرا بلافاصله بعد از اصابت گلوله عکس العملی نشان نداده بود
تا بی وقفه به بیمارستان منتقل شود، گفته بود «بیم آن داشتم که فریادم از درد،
توجه حاضران را از آن رخداد عظیم به یک «ماجرای فرعی»! جلب کند.» (4)
این خون انقلاب پنجاه و هفت است که با هر تپش، در رگ های
لبنان و فلسطین و آمریکای لاتین و ... جاری می شود. بگذار اقلیتی از داخل مرزها، صدای
«نه غزه نه لبنان» سر دهند. بگذار با سنجه های مادی شان، همه ی عظمت این استقبال
را فراتر از «اشتراک منافع» نپندارند. بگذار صهیونیست های تهران نشین به هزار رطب
و یابس توجیه ببافند که چه نامحسوس(!) این سفر و آن مواضع به نفع اهداف کوتاه مدت
و میان مدت و بلند مدت اسرائیل تمام شده! بگذار صدور انقلاب را در رگ های لبنان
زنده شده نبینند! بگذار خود را به ندیدن بزنند که «معدن چی های شیلی در عمق زمینند
و ... ». اصلا لبنانی ها هم ساندیس خور نظام ما! چه باک؟ اشک شوق پسرک را در
استقبال از نماد مقاومت منطقه، عشق است ...
مرده باد کران و کورانی که عطر نفس ولی زنده شان نمی کند!
لال باد زبان کسی که تا جان دارد، داد از مستضعفین عالم نستاند. امروز صدای «اللهم
عجل لولیک الفرج» و محو اسرائیل «فرزندان امام موسی صدر» و عاشقان امام خمینی، از
بنت جبیل، چند قدمی مرزهایتان، به گوش می رسد. «الا ان نصرالله قریب». بادکنک هایتان
را به در طویله هایتان بیاویزید. جنگنده هایتان را بالای سرمان به پرواز درآورید. دیر
نیست آن هنگام که فریاد تکبیر بعد از نمازمان در مسجد الاقصی، رویای پوچ وجود
سرزمینتان را به آتش بکشد. فانتظروا، انا معکم من المنتظرین. قرار ما، دم در شرقی
مسجد الاقصی...
1. پیام سیدحسن نصرالله در استقبال از احمدی نژاد
2. «بلغ سلامی سید القائد». از سرود لبنان در استقبال از
احمدی نژاد
3. روزنامه ی گاردین
4. جهان نیوز، به نقل از شریعتمداری