نویسنده: لیلا توانا
دنیای امروز آن قدر پراست از ظلم، نابرابری، بی عدالتی و...
که آدم می ماند که راه رهایی از این اوضاع چیست؟ بله، اولین راه رهایی مطلق، فرج
منتقم آل الله است، ولی آیا ما به عنوان فردی مسلمان نباید به فکر رهایی نسبی از
این شرایط باشیم؟ آیا وقت آن نشده که تمام انسان های آزاده از هر نژاد و قبیله ای،
با هر دین و آیینی و از هر کجای جهان برای آزادی از ظلم و جور ممالک سلطه گر دست
به دست هم دهند و برای نابودی آن ها فکر چاره ای کنند؟! هفته وحدت یکی از بهترین
موقعیت های زمانی برای همراه شدن بخشی از انسان های آزاده ی جهان است که خدایی
واحد، دینی واحد و پیامبری واحد دارند؛ یعنی مسلمین! فرصتی است که به یاد آوریم ما
مسلمانان اعم از شیعه و سنی بر قبله ای یکتا نماز می گزاریم، پیامبر ما محمد –صلی
الله علیه و اله- ما را به یکدستی و برادری فراخوانده و ما مسلمانان همه برادران و
خواهران دینی یکدیگریم و قرآن کریم کتاب ماست که در آن به ما امر شده «واعتصوا
بحبل الله جمیعاً و لاتفرقوا». یعنی ای مسلمانان جهان! به ریسمان الهی چنگ زنید و
از تفرقه بپرهیزید و به یاد آورید که خدا نعمت اسلام را به شما ارزانی داشت و پس
از آن شما برادران دینی یکدیگر شدید...(آیه 103، سوره ال عمران)
اگر میان ما مسلمانان اتحاد و برادری و یکدلی نهادینه شود، دشمن واحد ما، معاند
اسلام و خداخواهی و عدالت محوری به خود اجازه نمی دهد تا به مسلمین اعم از شیعه و
سنی در جهان، چنین ظلم و ستم روا دارد، به خود اجازه نمی دهد تا مسلمان کشی کند،
ظلم کند و داعیه مدافع حقوق بشر بودن سر دهد.
ما مسلمانان باید بدانیم جهانی که هم اکنون در آن قرار داریم برای ما به مانند
جبهه جنگی است که در این نبرد برای از میان بردن این دشمن مشترک، نیاز ما به اتحاد
بیش از هر موقعیت دیگری نمایان می شود. باید بدانیم که ما همگی در یک لشکریم!
لشکری الهی، برای صف بستن حق علیه باطل! باید بدانیم موقعیت ما چیست؟ باید جهت
گیری صحیح را تشخیص دهیم تا مبادا آگاهانه یا غفلت زده تیری رها کنیم که بر لشکر
خود فرود آید! باید بدانیم مسیر حرکت ما چیست؟ به کدامین مقصد می تازیم؟ تا نشود روزی که ما
همان سمتی رفته باشیم که دشمن ما خواسته است! باید بدانیم که اختلافات شیعه و سنی
به حدی نیست که بشوند دو جبهه در مقابل هم! این اختلافات در آن حدی است که دو مذهب
از دین با عظمت اسلام را تشکیل دهند و این حدی طبیعی برای دو مذهب است! باید
بدانیم که تفرقه و آتش اختلاف انداختن چیزی جز حیله دشمن نیست که ما را به
اختلافات میانمان مشغول کند! ما باید به فکر تجهیز سپاهمان باشیم، نه آنکه با حیله
ورزی دشمن تحریک شویم و آن وقت است که می شویم مصداق آیه ی 146 سوره انفال که می
فرماید: «... و لا تنازعوا فتفشلوا و تذهب ریحکم...» وهرگز به نزاع و تفرقه
نپردازید که باعث ضعف و سستی شماست و قدرت و عظمت شما را نابود می کند.
میان شیعه و سنی چنان هم فکری وجود دارد که کسی نمی تواند بگوید که اهل سنت ائمه و
اهل بیت پیامبر را قبول ندارند. اهل بیت –علیهم السلام- نه تنها صرفاً متعلق به
اهل تشیع نیستند بلکه متعلق به تمام اسلامند. چه کسی از دنیای اسلام است که فاطمه
الزهرا –سلام الله علیها- و حسنین –علیهما السلام- را قبول نداشته باشد؟ تفاوت
تنها در اینجاست که شیعه، ایشان را امام و واجب الاطاعة می داند و اهل سنت نه با
این حال، ولی ایشان را قبول دارند. این ها حقایقی هستند که باید درکشان کرد و آن
ها را نهادینه کرد. ولی بازهم عده ای هستند که متحرک به مکر دشمن می شوند و به زعم
اینکه کار درستی انجام می دهند دست به اختلاف پراکنی می زنند. «قل
هل ننبّئکم بالاخسرین اعمالا. الّذین ضلّ سعیهم فى الحیاة الدّنیا و هم یحسبون
انّهم یحسنون صنعا».
برگرفته از بیانات مقام معظم رهبری در جمع طلاب شیعه و سنی
در کردستان – اردبیهشت 88