لیبرالیسم می گوید : ”هرکس آزاد است که شیوه‏ی زندگی و سرنوشت خود را برگزیند.“ یا به عبارت ساده تر آن‏چه می خواهد انجام دهد یعنی اصالت خواسته‏های فردی انسان. اما از آن جا که این رؤیا تعبیرشدنی نیست و تضاد منافع و خواسته‏های انسان‏ها اجتناب ناپذیر است، لیبرالیسم عملاً این‏گونه تعبیر می‏شود: ”هر فرد آزاد است که آن‏چه می‏خواهد بکند مگر آن که مستلزم پایمال شدن آزادی دیگر انسان‏ها باشد.“ البته در این که مرز این آزادی‏های عمومی را چگونه و با چه اعتباری باید تعیین کرد بحث است و هم چنین این سؤال مطرح است که این آزادی برای مستضعفین استثمار شده توسط سرمایه داران که برای قوت لا یموت خود باید تمام روز عرق بریزند چه معنایی دارد؟ اما گذشته از این‏ها به این می پردازیم که چگونه همین گزاره محملی است برای چپاول و جنایت و زورگویی.

مشکل این‏جاست که چگونه این تبصره به اصل آزادی فردی اضافه می‏شود؟ اگر در مرام لیبرالیسم حقیقت مطلقی وجود ندارد که همه باید در برابر آن تسلیم شوند و اصالت با میل و خواسته‏ی فردی است پس این تبصره از کجا آمده است؟

فرد لیبرال پاسخی ندارد جز این که بگوید : اگر چه اصل خواسته‏های من است و عقیده‏ای خارج از محدوده‏ی امیال من نمی تواند آن را محدود کند، اما مشکل این‏جاست که اگر خواسته‏ی من با دلخواه فرد دیگری -که از من قوی تر است- در تعارض قرار گرفت، حتماً رقیب من به واسطه‏ی قدرتش به خواسته اش می رسد و مرا از خواسته‏ام باز می دارد. این موضوع می تواند در همه‏ی شئون زنندگی من تکرار شود‏، یعنی کسی که از من قوی تر است می تواند در راه منافع خود من را از همه‏ی خواسته‏ها و منفعت‏هایم بازدارد. در واقع من با پذیرفتن محدودیت برای آزادی خود در پایمال نکردن آزادی‏های اولیه‏ی دیگران، در واقع از خواسته‏ها و آزادی خودم پاسداری می کنم.

البته واضح است که هرگونه تبصره زدن به اصل اولیه‏ی لیبرالیسم مبنی بر اصالت خواسته‏های فردی اساس آن را زیر سؤال می برد. اگر اطلاق آزادی فردی زیر سؤال برود راه برای حاکم شدن دیگر گزاره‏ها هم بر آن باز می شود. اما گذشته از این بحث، نقص اساسی لیبرالیسم آن است که فرد، دولت یا ملت تا آن‏جا به این تبصره پای‏بند می ماند که قوی تر از خود را تصور کند. آن هنگام که فرد یا جمعی احساس کند که کسی نمی تواند منافع او را به خطر بیاندازد لاجرم در راه کسب منافع بیش تر، حقوق و آزادی دیگران را پایمال خواهد کرد زیرا که اصل لیبرالیسم در پی‏گیری خواسته های فردی است؛ دلیلی که برای احترام به آزادی دیگران در نظام لیبرال متصور است برای زورمندی که کسی نمی تواند او را از خواسته هایش باز دارد معنا ندارد.

این گونه است که برای لیبرال سرمایه‏داری جهانی به رهبری آمریکا، اشغال کشورهایی چون افغانستان و عراق و فشارهای سیاسی اقتصادی بر ملت هایی چون ایران، فلسطین و کوبا و هم‏چنین حمایت از حکام خودکامه و کودتاگران خونریز این اندازه ساده است! وقتی آمریکا از لحاظ علمی و فنی و سرمایه از دیگر کشورها به مراتب برتر است و از لحاظ ژئوپولتیک نگران تهدیدهای نظامی نیست، لزومی ندارد به این تبصره‏ی لیبرالیسم عمل کند که ”آزادی در پی‏جویی منافع و خواسته‏ها باید در حدی بماند که به آزادی‏ها و منافع حداقلی دیگران آسیب نزند.“
تا زمانی که تفکر لیبرالیسم و مقدمات و توالی آن را ترویج می کنیم و ناآگاهانه آن را راه حل نهایی برای صلح و ثبات جهان می انگاریم، هر روز باید شاهد باشیم که دولت‏های قدرتمند جهان، ملل تجاوزگر، زیاده‏خواه و نژادپرست و دیکتاتورهای زورمند به کریه ترین شکل به جنایت و استثمار ادامه می دهند؛ هر روز باید زورگویی‏های ابرقدرتی چون آمریکا را تحمل کرد و فجایع نژادپرست‏هایی چون صرب‏ها و صهیونیست‏ها را نظاره‏ گر بود. با پایدار ماندن لیبرالیسم هر روز باید در گوشه و کنار جهان فریاد‏هایی چون فریادهای آن سه آذر اهورایی را علیه استکبار آمریکا شنید و صدای گلوله‏هایی را در پاسخ به آن.
”دست نظامیان از دانشگاه کوتاه باید گردد!“ این فریاد آن دانشجوی آزادمنش بود که با گلوله پاسخ داده شد؛ اما این همه‏ی راه‏ حل نیست، راه حل اصلی این است: ”پنجه‏ی لیبرالیسم از دنیا کوتاه باید گردد!“